از دهه هشتاد میلادی به این طرف، نگاه مدیریت بحران در بلایای طبیعی، با گزاره تلاش برای کم کردن خسارات با محوریت دولت، به تلاش برای تاب آور کردن جوامع در برابر بلایا تغییر کرد

مختصر در باب تاب آوری و مدیریت بحران

#اختصاصی #بومرنگ_نیوز 

✍🏻به قلم محمد اسکندری نوده، کارشناس مسائل شهری

از دهه هشتاد میلادی به این طرف، نگاه مدیریت بحران در بلایای طبیعی، با گزاره تلاش برای کم کردن خسارات با محوریت دولت، به تلاش برای تاب آور کردن جوامع در برابر بلایا تغییر کرد.

به عبارتی نگاه مشارکتی در برابر حوادث، جای برخورد یا رویکرد انفعال و کاهش خسارت با محوریت دولت را گرفت و اینکه آسیب پذیری یک خصوصیت اجتماعی هم دارد، برجسته شد و برنامه ریزی با جامعه جای برنامه ریزی برای جامعه را پر کرد.

در این تلاش، تبیین تاب آوری در برابر تهدیدها، در اصل شناخت نحوه اثرگذاری ظرفیت های اجتماعی، اقتصادی، نهادی و سیاسی و اجرایی جوامع شهری در افزایش تاب آوری است.

از نظر کامپفر، تاب آوری، بازگشتن به نقطه تعادل اولیه یا رسیدن به سطح تعادل بالاتر از آن است و به نوعی سازگاری مثبت و موفق ( نه خنثی و منفی) در زندگی را فراهم میکند.

البته وی تاکید دارد که خود سازگاری مثبت هم میتواند معلول تاب آوری در گذر زمان باشد و هم به عنوان یک گزاره پیش از تاب آور شدن جوامع در اثر اجرای سیاست های تاب آوری؛ لذا شناخت تاب آوری یا نحوه ی تحلیل آن منجر به دو رویارویی اساسی با مسأله میشود: 

اول، شناخت تاب آوری در وضعیت موجود؛ 

دوم، سیاست ها و اقدامات تقلیل خطر پس از آسیب.

بنابراین در تحلیل نهایی و اجمالی البته از تاب آوری، نظر داشتن به رویکردهای اجتماعی و جامعه محور و توجه به سطح تعادل پس از حوادث، شامل تعادل اولیه یا تعادلی بالاتر از گذشته، یا برگشت به نظریه های قبل از دهه ۱۹۸۰ میلادی و صرفاً تقلیل آسیب های ناشی از حوادث، در گرو تفکری است که راهبری سیستم مدیریت شهری در اختیار دارد.

شواهد نشان می دهد که نظریه های پیشرو، اعتقاد عجیبی بر دستیابی به سطوح بالایی از تعادل با تعهد به جامعه و شریک کردن اجتماعات در تصمیم گیری های پیش رو دارند، موضوعی که تا حدود زیادی جامعه علمی ایران نیز بدان متعهد است.