خبر داغ
«وقتی صدا را با مشت خاموش می‌کنند؛» «اعتراض به رانت = ضربه به صورت!»
در مجمع عمومی سازمان نظام مهندسی ساختمان اصفهان، صحنه‌ای اتفاق افتاد که باید زنگ خطری جدی برای نهادهای صنفی کشور تلقی شود
.
«وقتی صدا را با مشت خاموش می‌کنند؛»
«اعتراض به رانت = ضربه به صورت!»
#اختصاصی #بومرنگ_نیوز
در مجمع عمومی سازمان نظام مهندسی ساختمان اصفهان، صحنه‌ای اتفاق افتاد که باید زنگ خطری جدی برای نهادهای صنفی کشور تلقی شود.
حمله فیزیکی به یک مجری زن، نه فقط یک خطای شخصی، بلکه نمایانگر فروپاشی تدریجی گفت‌وگو، مدارای صنفی و احترام به کرامت انسانی در ساختارهایی‌ست که قرار بوده ستون تخصص و اخلاق باشند.
زن معترضی که روی سن، صدای مخالفتش را نسبت به تبعیض‌ها، رانت‌ها و انحصارهای درون نظام مهندسی بالا برده بود، ناگهان با واکنشی خشونت‌بار و غیرقابل‌قبول از سوی یکی از حاضران مواجه شد.
اینکه یک زن، در قلب یک نهاد تخصصی، در انظار عمومی کتک بخورد، از درون سالن به بیرون رانده شود، و همزمان ویدئوی آن به سرعت در فضای مجازی بچرخد، نه تنها توهین به فرد، بلکه توهینی آشکار به بدنه کل جامعه‌ی مهندسی و زنان متخصص این سرزمین است.
پرسش ساده اما تلخ است:
وقتی «در یک جلسه کاملاً رسمی» امنیت برای معترض وجود ندارد، چه انتظاری از خیابان؟ چه انتظاری از فضای عمومی کشور؟
و مهم‌تر اینکه: چرا سازمان نظام مهندسی، به عنوان متولی این نشست، تا این لحظه، موضعی شفاف، مسئولانه و قابل‌قبول ارائه نداده است؟
اگر سکوت شود،خشونت نهادینه می‌شود
در یک جامعه مدنی، هیچ نوع اعتراضی نمی‌تواند مجوزی برای توهین، هل‌دادن، یا ضربه‌زدن باشد.
نظام مهندسی قرار نیست تنها مرجعی برای توزیع سهمیه پروژه‌ها باشد؛ بلکه باید الگویی از نظم، گفت‌وگو، دموکراسی صنفی، و احترام به حقوق اعضا باشد.
اما اتفاقات اخیر نشان داد که برخی افراد، حتی در بالاترین جایگاه‌های صنفی، تاب شنیدن صدای مخالف را ندارند و به جای پاسخ، دست بالا می‌برند؛ نه برای رأی دادن، بلکه برای حذف فیزیکی منتقد.
اگر امروز این اتفاق به سکوت بگذرد، فردا دیگران نیز در اعتراض به رانت، فساد یا ناکارآمدی، باید نگران سلامتی خود باشند.
نهاد صنفی اگر نتواند امنیت روانی و فیزیکی اعضای خود را در جلسات قانونی تضمین کند، از چه چیزی حمایت می‌کند جز قدرتِ محفلی؟
از نظام مهندسی چه انتظاری می‌رود؟
۱. شناسایی و برخورد جدی با فرد یا افراد خاطی؛
۲. عذرخواهی رسمی از فرد آسیب‌دیده و بدنه مهندسان؛
۳. تعریف سازوکار امن برای طرح اعتراضات صنفی؛
۴. اصلاح ساختارهای بسته، فرسوده و انحصارگرا.
این اتفاق، صرفاً یک «درگیری کوچک» نیست.
این، لحظه‌ای نمادین از بی‌تحملی ساختارهایی‌ست که از درون در حال تهی‌شدن از مدنیت، احترام و شرافت حرفه‌ای‌اند.
اگر صدای زن مهندس در همایش مهندسی با خشونت خاموش شد، این فریاد رسانه
ها و مردم است که نباید خاموش بماند.
